Wakacje na językach

Uczyć się czy się nie uczyć? Oto jest pytanie! I to całkiem trafne biorąc pod uwagę nasze czasy! English, Español, Deutch, Français, Italiano - jak to wszystko fajnie brzmi, jednak … nauka wcale prosta nie jest. Sama coś o tym wiem. Może teraz dzieci mają łatwiej – powstają dwujęzyczne przedszkola, gdzie maluchy rozmawiają między sobą po angielsku i jednocześnie uczą się chińskiego! Jednak przed 2000 rokiem języki były nie tak bardzo popularne. Kto tam wtedy słyszał o szkołach angielskiego. Ja sama zaczęłam się uczyć tego języka w 4 klasie podstawówki! Dopiero wtedy przyszedł do Polski językowy boom. 

Angielski uważany jest za jeden z najprostszych języków na świecie. Jednak znam sporą grupę osób, które nigdy nie były w stanie opanować kilku prostych zdań. Możliwe, że to wina nauczycieli i ich podejścia, a może tego, że zdaniem wielu ludzi, obce języki są po prostu zbędne. Mamy przecież nasz polski – piękny, ale trudny. Możemy się szczycić tym, że tylko my jesteśmy w stanie władać nim w jakimś stopniu.  Nawet ja nie jestem w stanie ogarnąć całą polską gramatykę! To sprawia, że nauka polskich słówek dla obcokrajowców jest udręką i zazwyczaj kończy się śmiechem i prośbą – „powtórz to jeszcze raz”! Sama daję lekcję podstaw naszego ojczystego języka i próbowałam zarazić nim ludzi z krajów Ameryki Płd, Chin, Indii czy Egiptu i co? Wszyscy twierdzą, że polski język jest fajny, ale tylko kiedy posługuje nim się Polak. Dlatego nie oszukuję się, polski nigdy nie będzie trendy!

Niestety żałuję, że nie uczyłam się większej liczby języków za moich szkolnych lat. Nikt wtedy o tym nie myślał, mało kto o tym mówił, a lata lecę i dopiero po studiach człowiek się budzi i zderza się z oczekiwaniami rynku pracy. Tak ostatnio przeglądałam oferty na praktyki i czego wymagają od nas potencjalni praktykodawcy?  Znajomość węgierskiego, duńskiego, szwedzkiego czy nawet arabskiego jest teraz w cenie.  A angielski? Pracodawcy zakładają, że wszyscy mówią nim na poziomie C2. Niższy poziom nawet nie wchodzi w grę. I tłumaczą – angielski to przecież język korporacji! 

Jednak nie oszukujmy się, pieniądze mają znaczenie, ale nauka języków ma o wiele więcej zalet (co wiem z własnego doświadczenia!):

• Możliwość nawiązania międzynarodowych przyjaźni, pod warunkiem, że nawinie się nam jakiś obcokrajowiec, z którym będziemy chcieli się zaprzyjaźnić, 
• Tanie podróżowanie – znamy kogoś za granicą, to łatwo można się wprosić na jedną noc i trochę pozwiedzać. Niestety w tym przypadku może pojawić się problem z funduszami, o ile po Europie możemy podróżować autostopem, to do Ameryki czy Afryki raczej pasuje dolecieć.
• Znikają problemy z komunikacją – jesteśmy za granicą i jeśli tylko nie boimy się brzmienia własnego głosu, można kogoś grzecznie spytać o drogę. Zdarzają się przy tym czasami śmieszne sytuacje, więc umiejętność śmiania się z siebie bardzo się przydaje! Przykład – Wiedeń, 5 rano. Podchodzimy do zabieganego pana z pytaniem o drogę, nawijamy po angielsku, on się na nas patrzy z politowaniem i odpowiada równie grzecznie, ale po niemiecku, czego oczywiście nijak nie mogłyśmy zrozumieć! W tym wypadku wybuchłyśmy niekontrolowanym śmiechem, na co pan bardzo się zdenerwował. Wniosek - trzeba szukać osób dwujęzycznych.
• Poprawia się pamięć – to ciągłe wkuwanie słówek na pamięć było moją licealną zmorą, a jednak w jakimś celu to robiliśmy. Niestety, ja wyjątkowo cierpię na pamięć krótkotrwałą, gdyż z prędkością światła zapominam wszystko czego się nauczyłam. Ale wolę wierzyć, że jednak coś mi w głowie pozostaje.
• Wielojęzyczność - jest atutem na rynku pracy, ale moim zdaniem lepiej jest znać jeden język na poziomie C1/C2 niż parę na poziomie A1.
• Uczenie języków jest fajne! Każdy ma inne motywacje, by się za to zabrać. Może nawet tak szalone i dziwne jakie miewam ja;)

Mój cel na teraz to niemiecki. Podchodzę to tego języka 3 raz, a że do trzech razy sztuka może w końcu uda mi się go zrozumieć! Czemu niemiecki? Tak naprawdę nie przepadam za tym językiem, ale stwierdziłam, że fajnie będzie rozumieć piosenki śpiewane przez dosyć ciekawy niemiecki zespół – Rammstein. Więc widzicie – motywacje są różne.

Jednak jak to ja, zawsze mam plan awaryjny. Jak niemiecki znowu nie wypali, marzy mi się szwedzki (wszystko przez „Millennium” Stiega Larssona!), islandzki (chcę jechać na koncert Sigur Ros i śpiewać najgłośniej ze wszystkich fanów), rosyjski (a co! Może zapoczątkuję modę na ten język, który teraz jest passe), arabski (fajnie będzie zamówić kebab po arabsku w krakowskiej knajpce), chiński (dawniej chciałam mieszkać w Pekinie, dopóki nie przeczytałam o olbrzymim zanieczyszczeniu), hiszpański (jak nie mieszkanie w Chinach, to ja chętnie zadomowię się w Barcelonie ). Czyli to cała ja i moje językowe marzenia!

A wy? Jakie są wasze językowe motywacje? A może uczycie się jakiegoś ciekawego języka i chcecie go polecić?

Justyna