"Piekło Gabriela" - Sylvain Reynard

Tytuł oryginału: Gabriel's Inferno

Seria: Piekło Garbriela #1

Wydawnictwo: Muza

Data wydania: 2013

Liczba stron: 640

Tematyka: Romans
Ocena: 3/10

Właśnie skończyłam czytać tę książkę i zastanawiam się jakim cudem ta historia jest tak bardzo popularna i przez wszystkich polecana? Po prawdzie, sama nie wiem czemu wróciłam do tej książki – pierwszy raz zaczęłam ją czytać na wiosnę 2013 roku, ale po przebrnięciu przez 40 stron rzuciłam ją w kąt i na długo o niej zapomniałam. Jakiś miesiąc temu znowu sobie o niej przypomniałam i postanowiłam dać drugą szansę – mając nadzieję, że może inaczej podejdę do całej historii. W sumie książkę przeczytałam, co już jest na plus, ale męczyłam się z nią przeszło trzy tygodnie!

Najbardziej irytującą postacią w książce jest główna bohaterka Julia. Kompletnie nie czułam do niej żadnej sympatii – autorka przedstawiła ją jako biedne ptaszątko, szukające miłości kociątko i smutnego króliczka! I co najgorsze, autorka podkreślała to na każdym kroku. Rozumiem, że miała wizję biednej, zalęknionej, wiecznie smutnej i płaczącej bohaterki, ale robiło się to już przykre po kilku rozdziałach. Bohaterka była niczym porcelanowa figurka, która łatwo może się rozbić. Niech ktoś się na nią krzywo popatrzy – TRACH! Podniesie głos, skrytykuje, obrazi, flirtuje – TRACH!  Biedna i nieskalana, powinna zostać co najmniej świętą za swoją dobroć i niewinność. Jednakże autorka wymyśliła sobie romans, więc na horyzoncie pojawia się cudowny, seksowny i bogaty profesor Emerson.  Człowiek, który ma władzę, nawet jeśli dzierży ją w środowisku akademickim, dodatkowo jest dręczony przez demony przeszłości. Uważa siebie za czarny charakter i przyznaję, początkowo zachowywał się ordynarnie, ale jakoś po 100 stronach jego ciemna strona się rozmyła i pozostał milusiński pan poszukujący miłości. I tutaj, za nic w świecie nie mogę zrozumieć, co on widział w Julii!? Nie było między nimi żadnej chemii, żadnego uczucia (mimo że deklarowali je co drugie zdanie!). Widać to już pozostanie dla mnie tajemnicą poliszynela, której nawet nie zamierzam rozwikłać :)

Fabuła może i jest zła, ale warsztat autorki jest o niebo lepszy od tych wszystkich pseudo dzieł jakie od czasu Greya pojawiają się na polskim rynku, co najmniej z prędkością światła. Rozumiem że jest moda na ten typ literatury, że popyt napędza podaż i tak dalej… Ale ileż można? Mimo wszystko, w tym świetle „Piekło Gabriela” prezentuje się nad wyraz dobrze. Fabuła jest w miarę spójna, bohaterowie są jacy są (już nie zamierzam się ich czepiać!), ale to, co mi się najbardziej podobało … to Dante i jego historia nie-romansu z Beatrycze. Autorka odrobiła pracę domową i dosyć dobrze przygotowała się do wprowadzania życiorysu florentczyka – mamy trochę biografii, fragmentów „Boskiej Komedii”, wiele nawiązań do literatury i malarstwa włoskiego –dla tego warto tę książkę przeczytać. Oczywiście nie zwracamy uwagi na niektóre dziwne powiedzonka głównej bohaterki, która ma tendencję do modlenia się do dziwnych bogów wszystkich dziewic i innych cudów i dziwów, których nie zamierzam nawet przytaczać. Na jej głupotki po prostu przymykamy oko.

Na koniec nie wiem czy mam tę książkę polecić czy nie. Sama jeszcze nie wiem czy sięgnę po drugą część. Tak więc wszystko zależy od was, drodzy czytelnicy, czy chcecie poczytać sobie coś niezobowiązującego czy raczej poszukać jakiejś bardziej ambitnej lektury, jak sławna „Boska Komedia”. Ja sama, o wiele bardziej jestem ciekawa przeprawy Dantego przez Piekło, Czyściec i Raj niż dalszej walki o miłość Julii i Gabriela. Ale wiadomo, jest to sprawa względna i sama się przekonam, czy los rzuci mi pod nogi drugą część tej historyjki. Na pewno przeczytania książki jakoś strasznie nie żałuję, ale czytałam w życiu o wiele lepsze „dzieła”.